Το ρολόι του μετράει αντίστροφα. Οταν στο χειρουργικό τραπέζι πρέπει να σώσει έναν ασθενή. Κι όταν προσπαθεί να καλύψει μια απόσταση τρέχοντας όσο πιο γρήγορα μπορεί. Ο χρόνος είναι αμείλικτος. Δεν χαρίζεται. Συνεχίζει να κυλά παρά το βάρος της ευθύνης ή τον κάματο των χιλιομέτρων. Ο Ιάκωβος Νομικός, χειρουργός στο Νοσοκομείο Μεταξά και δρομέας, το γνωρίζει καλά.
Αύριο θα τρέξει σε έναν ακόμη Μαραθώνιο
ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΡΟ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ.
Ο Ιάκωβος Νομικός γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Σύρο, σε μια τετραμελή οικογένεια. Ο πατέρας του ήταν μηχανικός στο Εμπορικό Ναυτικό και έλειπε συχνά από το νησί. Ο Δημήτρης Βαφίας, συντοπίτης του και πρόεδρος σήμερα του Συνδέσμου Συριανών Αθήνας, τον θυμάται λιγομίλητο και συντηρητικό παιδί. Αριστούχο μαθητή που τις Κυριακές συμμετείχε στη Θεία Λειτουργία στον ναό της Μεταμόρφωσης στην Ερμούπολη. Το 1969 φεύγει από το νησί για να σπουδάσει Ιατρική στην Αθήνα. Δεν ήταν μια επιλογή που επικροτούσε και ο πατέρας του. Οταν έμαθε για τα σχέδιά του είπε: «Ο γιος του μουντζούρη θέλει να γίνει γιατρός; Ποιος νομίζει ότι είναι;». Αλλά ο Ιάκωβος Νομικός χάραξε άλλη ρότα. Αποφοίτησε από τη σχολή το ’75, απέκτησε την ειδικότητά του στη Γενική Χειρουργική στον Ευαγγελισμό και συνέχισε με τέσσερα χρόνια εργασίας στην Αγγλία και την Αμερική. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα συμπλήρωσε 18 έτη στο Τζάνειο και από το 2004 είναι διευθυντής στη Β’ Χειρουργική Κλινική στο Νοσοκομείο Μεταξά στον Πειραιά. Από τα τρία παιδιά του κανένα δεν ακολούθησε τον δρόμο της ιατρικής. Εχει δύο γιους, ο ένας μηχανολόγος και ο άλλος γεωπόνος, και μία κόρη, χορεύτρια. Ο Διονύσης Βώρος, καθηγητής Χειρουργικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, γνωρίζει τον Νομικό από τα χρόνια της ειδικότητας. Λέει ότι ο συριανός χειρουργός έχει τη νοοτροπία δασκάλου, τη διάθεση να εκπαιδεύσει. Στο Νοσοκομείο Μεταξά άλλωστε αρχίζει το πρόγραμμά του καθημερινά στις 7.30 το πρωί με συσκέψεις του ιατρικού προσωπικού. Δύο φορές την εβδομάδα συζητούν για το πώς μπορούν να βελτιώσουν το έργο τους. Αναλύουν περιστατικά βήμα βήμα ψάχνοντας διεξοδικά για το παραμικρό σφάλμα. Αν κάτι δεν πάει καλά σε έναν αγώνα τρεξίματος, ο δρομέας έχει να λογοδοτήσει μόνο στον εαυτό του. Στο χειρουργείο όμως το αίσθημα της ευθύνης είναι πιο πιεστικό. «Θαυμάζω την ενασχόλησή του με το τρέξιμο», λέει ο Διονύσης Βώρος για τον συνάδελφό του, παρότι ο ίδιος δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να ασχοληθεί με τους δρόμους αντοχής.
Ο Νομικός μικρός δεν υπήρξε αθλητής, αλλά δεινός καπνιστής. Οπως εξηγεί, το τσιγάρο ήταν για τον ίδιο και τους συνομήλικούς του στο γυμνάσιο ένδειξη ανεξαρτητοποίησης. Ενα σκαλοπάτι που θα τον έφερνε πιο κοντά στον κόσμο των μεγάλων, παρά την απειλή της αποβολής αν τον ανακάλυπταν οι καθηγητές του. Οταν όμως βρέθηκε στην Αμερική, ο κόσμος που είχε χτίσει διαλύθηκε σαν σύννεφο καπνού. Αισθάνθηκε παράταιρος. Επιτρεπόταν ακόμη το τσιγάρο σε μπαρ και εστιατόρια, όμως λίγοι μοιράζονταν την ίδια συνήθεια. Για να ταιριάξει με τους γύρω του αποφάσισε να το κόψει. Αλλά για να πειθαρχήσει επέλεξε την «αυτοτιμωρία». Ηταν Δευτέρα, 21 Απριλίου του 1987 – ακόμα θυμάται την ακριβή ημερομηνία – όταν αποφάσισε να τρέξει τον περίβολο του νοσοκομείου όπου εργαζόταν. Περίμετρος ένα μίλι (περίπου 1.600 μέτρα). Εξοπλισμός ούτε για αρχάριους. Δεν είχε αθλητικά παπούτσια ή ρούχα. Ετρεξε, λαχάνιασε, κουράστηκε. Την επομένη αγόρασε τα απαραίτητα εφόδια και από τότε, όπως λέει, δεν έχει σταματήσει. Τα διαλείμματά του δεν ξεπερνούν τις δύο μέρες συνεχόμενα. Διανύει 75-80 χιλιόμετρα την εβδομάδα.
Προπονείται καθημερινά, στις 5 το πρωί. Μοναχικά χιλιόμετρα αφού η ώρα δεν επιτρέπει συνοδοιπόρους. Αλλά του δίνει τη δυνατότητα να σκεφτεί, να σχεδιάσει το ημερήσιο πρόγραμμά του, ακόμα και να αναζητήσει λύσεις για κρίσιμες επεμβάσεις. Συχνά, στο νοσοκομείο όπου εργάζεται ο γιατρός αντιμετωπίζει το δίλημμα: φαρμακευτική αγωγή ή χειρουργείο; Σε ετήσια βάση πραγματοποιεί περίπου 170 χειρουργεία. Τα περισσότερα περιστατικά είναι βαριά. Χρόνια ασθενείς, μεγάλης ηλικίας. Μια αχρείαστη επέμβαση μπορεί να επιβαρύνει την κατάστασή τους. Αρκετές από αυτές τις αποφάσεις τις παίρνει ο Νομικός καθώς αθλείται. Το τρέξιμο, όπως λέει, τον έχει βοηθήσει να δομήσει τη σκέψη του. Τον έχει προικίσει με μεθοδικότητα και περίσσια υπομονή. Η μόνη μέρα που δεν τρέχει είναι η Κυριακή. Πηγαίνει στην εκκλησία, αν και θεωρεί ότι δεν είναι «χριστιανός της Κυριακής». Και προτιμά να περνά το υπόλοιπο της μέρας του στο σπίτι, να καθαρίζει τη σκέψη του και να προετοιμάζεται για άλλη μία εβδομάδα υποχρεώσεων. Αύριο όμως, παρότι Κυριακή, θα συμμετάσχει στον Μαραθώνιο.
Ο ΣΤΟΧΟΣ. Λέει ότι θέλει να τρέχει πάντα με στόχο. Στην πρώτη του απόπειρα τερμάτισε την απόσταση σε 4 ώρες και 25 λεπτά. Η καλύτερη επίδοσή του είναι 3 ώρες και 26 λεπτά στην απαιτητική διαδρομή της Αθήνας. Για τον ίδιο ο αγώνας είναι σαν τις εξετάσεις στο σχολείο. «Εκανες την προπόνησή σου, μάζεψες τα χιλιόμετρα και τώρα πας να πάρεις τον βαθμό. Να δεις αν θα περάσεις ή όχι την τάξη», λέει. Πάντα τρέχει έχοντας μια επίδοση στο μυαλό του. Ωστόσο, όπως οι περισσότεροι έμπειροι δρομείς που γνωρίζουν πόσο απρόβλεπτο αγώνισμα είναι ο Μαραθώνιος, αρνείται να αποκαλύψει τον στόχο του.
Μετά τον τερματισμό θα πει αν τον πέτυχε.